Krótki film z przedziału

Wielki reżyser był zawsze, w kinie, w radiu, w telewizji. Starzał się jakby wolniej. Pewnie za sprawą genialnych filmów, które kręcił do końca, niezmiennie zaskakując świeżością. W przedziale zapakował niewielką torbę turystyczną pod sufitem, rozsiedli się z małżonką wygodnie, miło przywitali ze współpasażerami. To był rok początek lat 90-tych, dokładnie roku nie pamiętam. Zajmowałem miejsce przy oknie tyłem do kierunku jazdy, miałem więc pana Andrzeja naprzeciw i wciąż zerkałem, czym tak wielki człowiek się zajmuje. Trochę rozmawiał z żoną, trochę notował w zeszycie ze sztywną okładką. Co? Nie wiem.
Może pomysł na kolejny film? Albo zapiski z przedziału, przemyślenia w dzienniku? Kaligrafował piękne litery. Stara szkoła, w ten sposób pisali ludzie wykształceni przed wojną, kiedy kaligrafia była jednym z najważniejszych przedmiotów. Gdzieś na wysokości Torunia zamknął zeszyt, a ja spytałem, czy pomóc zdjąć torbę. „Pan też wysiada?” – zapytał. „Jadę dalej, jestem z Bydgoszczy..”.
Na te słowa Mistrz się uśmiechnął: „Ciekawe miasto.. Kaziu Karabasz, Janek Rulewski, Jeremi Przybora.. Macie szczęście do mądrych ludzi..” Pociąg stanął, Wajdowie pożegnali się miło i zniknęli w tunelu. Zostałem z żalem, że wcześniej nie udało się zacząć rozmowy.
Do dzisiaj zastanawiam się, co jeszcze ciekawego myślał Andrzej Wajda o Bydgoszczy, jak ją wspominał, ile razy u nas gościł. Które miejsca zapisały się w jego pamięci, jacy jeszcze ludzie.
Teraz nigdy już się tego nie dowiem.